środa, 29 czerwca 2011

Ale są jeszcze sprawy drobne

Ale są jeszcze sprawy drobne: loty ptasie,
chwianie się trzcin w jeziorach, blask gwiazdy wieczornej,
różne barwy owoców o porannym czasie
i wiatr przelatujący w sopranie i basie,
i moja mała lampa, i stół niewytworny.
A nawet za wszystkie obrazy Tycjana
nie oddam tego stołu, bo pracuję przy nim,
to mój wierny przyjaciel od samego rana,
a kiedy noc... 



a jakże:) Konstanty Ildefons Gałczyński





czwartek, 23 czerwca 2011

NA ULICY GOŁĘBIA DWA HALINA SWÓJ SKLEPIK MA !!!!:)

Zapraszam wszystkich do urokliwego miejsca. Ulica Gołębia 2 w Krakowie - sklep z bibelotami artystycznymi, tkaninami obiciowymi,dekoracyjnymi Haliny Furmanik-Wenzel.


Celinka Kędziera ze swoim  aniołem wykonanym dla Haliny. Anioł zdobi wejście do sklepu.




W tym czarownym miejscu można nabyć nasze rzeźby.




Sklep rodzinnie współpracuje z Zakładem Tapicerskim MARKA WENZLA. W sklepie można zlecić prace tapicersko-stolarskie.




sobota, 11 czerwca 2011

NIE DOTYKAJ DZIKICH RÓŻ



Powolutku po cichutku
Rośnie róża nam w ogródku
Rośnie taka duża róża
Co się w blasku słońca nuża
A gdy na nią pochuchamy
Zatańczymy zaśpiewamy
To zapachnie wonią taką
Że odpadną skrzydła ptakom
Że się zwęglą wszystkie drzewa
Że umilknie to co śpiewa
Nie dojrzeje co dojrzewa

Róża z siłą niemożliwą
Będzie dzwonić jak żeliwo
Gdy ją trącisz ciszę zmącisz
A w tej ciszy taka susza
Nawet motyl się nie rusza
Spadną myśli osmalone
Wróble zlecą też z jabłonek

Róża wielkim ogniem płonie
Przypomina pelargonie
Pękną mury przepalone
Roztopieją rozżarzone
Wyjdź
Wyjdź
Wyjdź zobaczyć płomień
Płomień taki

Ale może tak się zdarzyć
Że się możesz ogniem sparzyć
Gdy ci padnie blask na twarz
W takim razie trudno cóż
Nie dotykaj dzikich róż
Płonących róż







czwartek, 9 czerwca 2011

DWA ANIOŁY

Dzisiaj piękny wiersz Adama Asnyka.



Dwa anioły spotkały się w locie,
Ponad ziemia, wśród błękitnych mórz
Jeden płynął w purpurze i zlocie
Miał wejrzenie jakby rannych zórz,

Drugi w czarnych aksamitach tonął,
Łez brylantem świecił jego wzrok -
A na głowie wieniec z gwiazd mu płonął
I rozjaśniał nieskończony mrok

"Wracam z ziemi - rzeki pierwszy z aniołów -
Gdzie w ogrodzie życia kwiaty siał,
Rozdmuchiwał płomienie z popiołów
I przyśpieszał nowy rozkwit ciał

Tam widziałem, w ciemnej nieszczęść nocy,
Dwóch serc czystych krwawy z losem bój,
Dwojga istot gorzki ból sierocy,
Ich samotny, ciężki życia znój

Więc zbliżyłem dwie niedole z sobą
I miłości owiałem je tchem
A z dwóch smutków nad dawną żałoba
Szczęście rajskim wykwitnęło snem!"
Ja - rzekł drugi w gwiaździstej koronie -
Wracam także z owych ziemskich pól,
Gdzie na chorych sercach kładłem dłonie...
I na zawsze koiłem ich hol.

Tam spotkałem, pomiędzy innymi,
Jedną dusze szlachetna, bez plam -
i kochałem tego syna ziemi,
Co pięknością dorównywał nam.

Lecz dojrzałem, że w żywota męce
Zaczął oliwiąc się... rdzy dostrzegłem ślad,
i strwożony, wyciągnąłem ręce,
By, padając, nie poplamił szat.

I miłością prowadzony czystą,
Jak najciszej zbliżyłem się doń...
Zarzuciłem zasłonę gwiaździstą...
I na sercu położyłem dłoń.

W mych objęciach on teraz bezpieczny,
Bo już władzy nie ma nad nim czas -
I zostanie w swej piękności wiecznej,
Nie dotknięty żadna, z ziemskich skaz".